Voor de eerste symptomen begonnen

24 oktober 2018 werden mijn man en ik de trotse ouders van onze dochter Lara. Ze was wel wat vroeg geboren – op 34 weken en 5 dagen – maar ze stelde het ondanks de vroeggeboorte erg goed! Ze had al vanaf het begin een APGAR score van 9, er was dus weinig reden tot paniek. Na 1 dagje op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) in Genk, mocht ze verhuizen naar de minder intensieve neonatale afdeling, waar ze zelfs in een klein bedje mocht liggen, dus niet in de couveuse. Kinderartsen vonden dat ze het zo goed deed dat ze zelfs vroegen of het niet kon dat ze een weekje ouder kon zijn. Na 4 daagjes ziekenhuis moesten wij helaas naar huis, Lara mocht nog niet mee. Dat was op dat moment het meest pijnlijke dat ik ooit mee maakte. De dagen voordien voelde ik al dat het afscheid pijn ging doen, maar toen het moment daar was… Het was voldoende om de hele dag intens verdrietig te zijn. Blijkbaar was het ook wel iets wat vaker voorkwam op dag 4. Ik voelde mij ontzettend schuldig dat ze te vroeg geboren was en ik had enorm veel spijt dat we geen afdruk van mijn buik hadden kunnen nemen. Dit schuldgevoel heb ik eigenlijk nog steeds… Maar goed, na een weekje op neonatale te hebben gelegen mochten we een paar daagjes samen met haar op een ziekenhuiskamer blijven, om zo een vlotte overstap naar huis te maken (rooming in). Ondanks de vroeggeboorte deed ze het dus super, beter dan dit konden wij helemaal niet wensen.

Naast wat reflux en een ziekenhuisopname toen ze 2.5 maanden was omwille van hoge koorts, ging alles zoals het moest. Ok op 9 maanden gecorrigeerd kon ze nog niet stabiel zitten. Enkel als ze geconcentreerd was kon ze een paar seconde vol houden zonder steun. Maar er zijn nog wel kinderen die op die leeftijd nog niet kunnen zitten, zoals Jeroens zus. Zij leerde dit pas op 11 maanden. Echt zorgen maakten we ons hier dus niet over.