Schrödingers zwaard van Damocles (deel 2)

De allereerste echo in Leuven

Twee weken na de bloedtest stond de eerste echo gepland met de betrokken arts. Na de echo hebben we dan ook gepraat over het hele voorval en ik kreeg wel het gevoel dat het een open en oprecht gesprek was, het was niet één of ander ingestudeerde tekst. Hij toonde veel begrip en ik had ook de indruk dat hij er zelf ook nog altijd niet goed van was, maar dat hij goed beseft dat het voor ons nog erger is en dat we een heel zware tijd tegemoet gaan. Uit het hele gesprek kreeg ik echt het gevoel dat hij er erg genoeg mee inzat zodat hij dezelfde fout niet nog eens zou maken. Voor ons is dat (op dit moment) voldoende, ik heb geen zin om andere mensen in de miserie mee te sleuren op voorwaarde dat er voldoende besef is van wat het voor ons moet zijn, dat dit niet nog eens voorvalt en dat hij goed met zijn fout omgaat. Ik zou er geen plezier uit halen moest hij bijvoorbeeld geschorst worden in zijn vakgebied. In principe kan hij nog veel andere koppels gelukkig maken en het was gewoon echt een stomme fout met potentieel vergaande gevolgen…

Een week later kreeg ik echter het verslag te zien en daar was ik niet goed van. Er stond wel in dat ik spontaan zwanger was geraakt, maar over de reden waarom dit gebeurd was, werd met geen woord gerept. Dat voelde een beetje zoals een slag in het gezicht, het gesprek was zo open, maar schriftelijk gaf hij niet toe dat hij een fout begaan had. Ter informatie, op die verslagen gaan de andere dokters verder, dus dan zouden ze allemaal denken dat wij onvoorzichtig geweest waren, maar het is toch wel anders verlopen.

De tweede echo in Genk

Twee weken na de eerste echo hadden we een opvolgecho met onze eigen gynaecoloog in Genk, of ja mijn eigen gynaecoloog zou weldra op zwangerschapsverlof gaan dus kreeg ik een andere. De opvolgecho was nodig, omdat de eerste echo nog te vroeg was voor een kloppend hartje. Bij de intake met de vroedvrouw werd al direct pijnlijk duidelijk waarom het toch handig zou zijn dat de verslagen klopten met de realiteit. Dat ze ook niet wisten van de hele geschiedenis van Lara maakte het des te erger. Nu ik heb er helemaal geen probleem mee om het verhaal van Lara te vertellen, maar de combinatie van alles maakte het toch weer zwaar. De vroedvrouw was wel heel medelevend en er was tijd (hebben ongeveer een uur met haar gepraat). Tijd die er niet echt leek te zijn met de gynaecoloog, dat leek wel bandwerk. Wat zij juist weet van het hele verhaal weten we niet (wegens gebrek aan tijd), maar door een aantal vreemde reacties hadden wij de indruk dat ze niet het hele verhaal wist. Aangezien ik toch wel wat vragen had over de vlokkentest en wanneer we de resultaten zouden te weten komen, vond ik het heel erg dat er niet meer tijd voorzien was. Ze antwoordde vrij kort dat het resultaat sowieso via mail verstuurd zou worden. Via mail… Ik bedoel dit is niet zo een mailtje waarin staat of je een jongen of meisje krijgt, dit is een mail die een serieuze impact op ons leven gaat hebben. Gaat het dan de bedoeling zijn dat wij zelf bellen als wij moeten kiezen voor een zwangerschapsonderbreking? 

Die avond drong alles nog eens goed door, het hartje klopte, de vlokkentest werd gepland voor 21 september (in de tussentijd zitten er nog eens 2 echo’s in, dat dan weer wel, ik klaag niet). Nu begon ook Jeroen dingen op te zoeken over hoe dat zo een zwangerschapsonderbreking in zijn werk gaat en het werd weer allemaal heel erg concreet. Die hele wachtperiode is één grote mind fuck. De voorbije periode had ik dat soort gedachten kunnen afblokken, maar dat lukte niet meer. Als dit slecht afloopt, wel… in alle eerlijkheid weet ik nog het niet hoe het dan verder moet.

Omdat alles weer goed doorgedrongen was en ik de dag ook weer overdag alleen thuis was (Jeroen is bezig met van job te veranderen en hij werkt overwegend uit huis) ging het weer niet zo goed. Op zo’n momenten helpt het echt niet als mensen ‘zeker’ lijken te zijn dat het allemaal goed komt. Wij hebben het al ervaren dat niet alles goed komt, soms loopt het gewoon slecht af en dan ben je dus echt niets met dat positief doen. Toen dat zwaard boven ons bengelde toen we aan het wachten waren op de diagnose van Lara hoorde we ook regelmatig: ‘het zal wel zo erg niet zijn’, 6 maanden later was ze dood lieve mensen… Dus het kan wel degelijk slecht aflopen. Dus daar laat ik mij deze keer niet aan vangen, realistisch blijven. Kansen werken trouwens niet op kleine steekproeven, voorbeelden genoeg van gezien. Gooi maar eens een aantal keer met een dobbelsteen…

Dus belde ik nog eens met de pastorale dienst van het UZ Leuven, ik kende haar van bij Lara en ze wist dat we in een IVF/ICSI traject zaten. Ik vertelde haar het hele verhaal en van het verslag dat niet klopte, van mijn eigen gynaecoloog die niet op de hoogte leek te zijn en ten slotte van het feit dat ze verteld hadden dat ze koudweg via een mailtje zouden laten weten wat het resultaat van de vlokkentest zou zijn. Na een meelevend gesprek ging ze eigenlijk meteen tot actie over. Ze belde de betrokken arts op met de vraag waarom hij het niet in het verslag gezet had, dat het voor ons heel vervelend was en ze vroeg dan ook ineens of hij dat wist van dat mailtje van de vlokkentest.

Nog geen uur na het gesprek met de pastorale dienst, belde ze me terug op met de mededeling dat hij het verslag aangepast had en dat hij zich zou bevragen bij genetica. De vraag die ik hem die ochtend ook gestuurd had, over de termijn van de vlokkentest, was hij ook niet vergeten en hij benadrukte ook nog eens dat ik altijd mocht sturen en bellen. Dat gaf wel weer een gerustgesteld gevoel, ik ben mij er van bewust dat niet iedere dokter schriftelijk zijn fout toegeeft. Ik hoop dat hij in de toekomst gewoon dit uit eigen beweging doet. Als het er van de eerste keer correct in had gestaan, dan kon ik geen enkel slecht woord over de dokter zeggen.

Een dag later belde de fertiliteitsarts mij terug op met antwoord op mijn vragen en een uitleg waarom de gynaecoloog van Genk mogelijk niet op de hoogte was en dat hij begrijpt dat het niet fijn voor ons was. Wat hij vernam van genetica was dat we één week à 10 dagen op het resultaat zullen moeten wachten en dat dit telefonisch meegedeeld zou worden. Een geneticus als het goed nieuws is, een gynaecoloog als het slecht nieuws is. Dan zou ik het dus al aan het telefoonnummer moeten zien of het goed of slecht nieuws is (Leuven vs. Genk). Hij verwacht dat 1 oktober de uiterste datum is. Ik heb met mezelf al de afspraak gemaakt dat als ik vrijdag 1 oktober om 16u45 nog steeds niets weet, dat ik naar de betrokken arts in Leuven bel (voordeel dan weer als je de directe contactgegevens hebt), want wij moesten er voor zorgen dat de gynaecoloog in Genk die de vlokkentest doet hem mee op de pakbon zet, zodat hij van zodra de resultaten er zijn het ook weet.

Ondertussen ben ik ongeveer 9 weken zwanger en is het nog een dikke 3 weken wachten op de vlokkentest en nog een hele maand voor we iets weten. We zijn in tussentijd ook al naar de dierentuin geweest en hebben nog een pretecho ingepland vlak voor de vlokkentest (echo nr° 5 dus), omdat ze in Genk enkel fotootjes op papier geven en niets digitaal (zelfs niets in mycozo). Dat heb je dan wel met een pretecho en op die termijn beweegt hij/zij hopelijk ook wat op de echo…