De aanloop naar de begrafenis

Ik had gedacht dat eens thuis de befaamde klop wel zou komen, maar die bleef uit. Ik hoorde enkel oorverdovende stilte en elke emotie bleef weg. Het leek of we ieder moment de babyfoon zouden horen, dat ze terug wakker zou worden, dat wij wakker zouden worden uit deze nachtmerrie. Maar de babyfoon ging niet over en dus werden wij ook niet wakker…

De mensen van de begrafenisonderneming hadden ons die dag al gecontacteerd. We zouden morgen om 10u30 alles bespreken. Het gesprek die komende ochtend, verliep vlot en er werd besloten dat de begrafenis zaterdag 4 april om 11u zou doorgaan, dat leek wel genoeg tijd ook om alles tot in de puntjes uit te werken. Ze zouden Lara pas vandaag om 14u ophalen in Leuven, en dus konden we haar vandaag niet meer zien. Vanaf morgen zouden we haar wel terug kunnen zien tussen 13-17u. Mensen mochten haar ook komen groeten, maar er mochten maar 5 mensen maximaal tegelijkertijd binnen zijn.

Na meer dan 24u niets meer van de begrafenisondernemer gehoord te hebben, kwamen we Lara rond 13u groeten de volgende dag. Hoewel ze er uitzag als een popje (waarvan één helft van het gezicht heel erg onder de rode plekken zat, waarschijnlijk doordat we ze in Leuven op die kant van haar gezicht gelegd hadden), stoorde ik mij aan hoe ze lag opgebaard. Ze lag niet zoals in haar normale doen. Hetgeen waar ik mij mogelijk nog het meest aan stoorde was dat ze op een hoofdkussen lag. Hierdoor boog haar hoofdje wat meer naar voor en ik vond het heel erg onnatuurlijk ogen. Baby’tjes horen niet op een hoofdkussen te liggen, maar omdat we niemand van de begrafenisonderneming zagen konden we dit niet aanpassen. Het stoorde mij echt wel.

Familie kwam later groeten, maar ik was niet echt in staat om met mensen te praten (ik verdroeg niet meer veel), dus ging ik naar huis voor ze kwamen. Jeroen bleef wel even, omdat hij zijn collega’s nog wou zien die haar later gingen groeten. Mensen vonden dat ze mooi lag, maar toch had ik geen vrede met hoe ze lag, tot op een zekere hoogte leek het wel een andere baby…

1 april, de dag nadien, stuurde ik een mailtje naar de begrafenisondernemer om onder andere te vragen om ze anders te leggen en met de melding dat we om 13u weer zouden langskomen om haar te groeten. Ik kreeg hier geen respons op, had hen ook proberen bellen (op het nummer van de persoon die ons begeleidde), maar er werd niet opgenomen. Toen we er aankwamen om 13u, kregen we de hele rare melding dat we eigenlijk pas om 14u opstonden, maar niemand had ons daar iets van gezegd. Denkende dat het een leesfout was, wachtte we eventjes tot Lara werd klaargelegd en toen we haar zagen werd duidelijk dat ze het mailtje niet gelezen hadden. Ze lag nog steeds op het hoofdkussen. Nu was dat ook niet het enige probleem, het ontwerp van haar doodsprentje was ook nog steeds niet klaar en aangezien ze ons gezegd hadden dat dit best zo snel mogelijk klaar zou moeten zijn, voor het geval dat we alsnog een drukker moesten zoeken, begon ik hier heel erg nerveus over te worden. Er werd niet met ons gecommuniceerd! Omdat we heel sterk de indruk kregen van aan ons lot overgelaten te worden belde ik hen op terwijl we nog daar waren. Het machteloze gevoel van tijdens haar ziekte zette zich gewoon door terwijl we haar begrafenis aan het regelen waren… Ik wou echt wel antwoorden hebben, ondertussen hadden we al meer dan 48u niets meer van hen gehoord! De 2de poging was succesvol en kreeg haar eindelijk aan de lijn. Ik vroeg naar de doodsprentjes en ze zei me dat ze hier nog geen tijd voor gehad had, omwille van een aula dienst. Dat was eerlijk gezegd niet het antwoord wat ik wilde horen, maar ze zou er vandaag nog aan beginnen zei ze. En ze vertelde er ook bij dat ze meer zou communiceren.

Om 16u kwamen we haar weer groeten, samen met haar kinderverzorgsters van het kinderdagverblijf. Toen we aanbelden aan het funerarium, kregen we een hele rare melding dat we geen afspraak hadden. Maar toen ik zei dat mijn dochter hier lag deed ze toch open. Dat zinnetje deed van alles opborrelen, ik was echt enorm boos. Er werd niet met ons gecommuniceerd en nu mocht ik ook mijn eigen dochter niet opzoeken?! Ze vertelde dat het niet de bedoeling was dat we haar meerdere keren per dag zouden opzoeken. Dat er maar 1 moment was. Terwijl ik al mijn kracht bijeen zocht om mijn emoties zo gecontroleerd mogelijk te houden (wat niet echt goed lukte, ik denk dat ik mezelf echt wel voelde trillen en moest de tafel vastgrijpen) vertelde ik haar dat er met ons helemaal niet gecommuniceerd werd en dat ze ons gezegd hadden dat wij dat tijdssloten moesten voorzien voor familie met maximaal 5 mensen tegelijkertijd. Ik moest echt enorm veel moeite doen om mijn emoties op dat moment onder controle te houden, want ik was echt enorm enorm kwaad. Ik wou het allerbeste voor Lara haar begrafenis, maar het leek echt te mislukken. Ik vertelde dat de mails die ik stuurde niet beantwoord werden en dat het heel moeilijk was om haar telefonisch te pakken te krijgen. Blijkbaar moest ik naar het algemene nummer bellen en niet naar de persoon die ons begeleidde, maar dat was ons niet gezegd geweest. Ik vertelde ook hoe dat ik wou dat Lara lag, en dat zou ze zo direct nog oplossen voor ons en inderdaad, toen we Lara later zagen, lag ze eindelijk zoals ik wou. Met beide armpjes omhoog, en met haar hoofdje zijdelings (gevlekte kant onderaan) en met haar knuffelaapje over haar mondje.

Haar zien op die manier zien, gaf me echt een rustgevend gevoel. Als we nog even bleven dan zouden we ook het ontwerp van het doodsprentje zien en later zou ze ook nog het overlijdensbericht van de krant opsturen. Ondertussen hadden we ook vernomen van Karmozijn Afscheid dat Lara haar kistje klaar was en dat we het zelf mochten halen morgen of vrijdag. Ik moet zeggen dat het idee om zelf haar doodskistje te vervoeren heel erg raar klonk, maar misschien deed dit wel iets aan het verwerkingsproces. We zouden het kistje rechtstreeks daarna naar de begrafenisondernemer brengen.

Donderdag 2 april, de dag dat haar overlijdensbericht in de krant stond, kreeg ik in de ochtend telefoon van de begrafenisondernemer dat ze niet te spreken was over hoe het in de krant verschenen was en dat ze al bezig was met een gratis rechtzetting (het was de fout van de krant. Ik had de krant nog niet gehaald die dag, maar wou nu toch echt wel weten hoe erg het was en dus ging ik rechtstreeks naar de krantenwinkel in de buurt. Het was echt erg. De afbeelding die als watermerk moest dienen stond er als achtergrondafbeelding (dus niet als watermerk), waardoor de tekst nauwelijks leesbaar was. En alsof dat nog niet genoeg was, was haar foto half zwart. Ik voelde me echt zo machteloos en verdrietig op dat moment. Het voelde alsof haar weer onrecht aangedaan werd. Als overmaat van ramp kreeg Jeroen niet veel later telefoon van zijn moeder die het niet vond kunnen dat de overgrootouders er niet bij naam in vermeld stonden, omdat ze dan in hun eer gekrenkt zouden zijn. Dat kon er ook nog wel bij zeker? Hoe vaak we ook zeiden dat ze het gewoon moesten laten, er werd niet geluisterd. Naar alle waarschijnlijkheid bedoelde ze het niet zo, maar toen sloeg ik tilt, het weinige beetje controle dat we leken te hebben werd ons ook nog eens afgenomen. Niet goed wetende wat er nu zou gebeuren belde ik mijn psychologe op. Ik wou geen ruzie, maar vond het echt niet kunnen dat er nu achter onze rug die namen nog bijgezet werden. Niet dat we een slechte relatie met de overgrootouders hebben, maar een hele waslijst aan namen wouden we ook niet, en de overgrootouders werden al geïmpliceerd. De psychologe besloot dan samen met mij dat zij even de begrafenisondernemer zou contacteren wat ze doen in dergelijke gevallen. Niet veel later belde de begrafenisondernemer mij op dat ze niets doen zonder onze goedkeuring, wij waren haar klanten, ik had het papier getekend. We besloten dan om een extra regeltje toe te voegen: “haar overgrootouders” ook al werden die geïmpliceerd in het stukje bij: “en de families…”. Jeroen bracht zijn ouders op de hoogte van de wijziging en zei dat we het op deze manier wilden ook met de melding dat het allemaal enorm veel stress oplevert.

• 

• 

Op van de stress (ik had niets gegeten) vertrokken we dan richting Turnhout, naar Karmozijn Afscheid om haar kistje te gaan halen. We hadden een heel erg verhelderend gesprek met Nele, zij heeft 2 kindjes moeten afgeven en kan zich dus wel heel goed inbeelden waar we nu door moeten. We vertelden wat voor pech we vandaag al gehad hebben en dat het allemaal een beetje veel aan het worden was. Zij vertelde hoe dat zij het verlies van haar twee kindjes verwerkte en raadde ons aan om het gevoel niet tegen te houden. Ik vertelde dat ik nog niet de kans gehad heb om te rouwen, omdat ik mij steeds boos moest maken.

Na een lange babbel was het tijd om te vertrekken, we moesten de kist nog afleveren bij de begrafenisondernemer en het was nog wel een hele rit! Dus vertrokken we, maar dit ging niet zonder slag of stoot. Met het achteruitrijden, raakte ik hun brievenbus met de neus van de auto, waardoor de brievenbus kapot op de grond viel. Voor ik goed en wel besefte wat er gebeurd was, zag ik dat Nele het hele gebeuren heel grappig scheen te vinden en ze riep: “Lara vindt het ook een mottige brievenbus”. Ze deed ook teken dat ik het mij niet moest aantrekken en moest doorrijden. Ik deed nog teken dat het mij echt enorm speet, maar ze bleef aanmanen om te vertrekken. Het gedacht dat Lara het geen mooie brievenbus vond, bezorgde mij eerlijk gezegd wel een lach op mijn gezicht, al vond ik het echt wel erg dat ik hun brievenbus gemold had, beetje dubbel dus… Gelukkig bleek dit het laatste stukje pech te zijn dat we hadden naar de voorbereiding van de begrafenis. Wat ik mij nog herinner aan de rit naar huis was het volgende: naast het nummer Fix You van Coldplay (wat super toepasselijk was op die dag als je de tekst kent) hoorde we ook “dikke beats” zoals Jeroen het omschreef van Regi terwijl we haar doodskistje aan het vervoeren waren. Ik moest er eigenlijk best hard om lachen, Lara het feestbeest is in da house!

De dag nadat we haar kistje brachten, stond het artikel gelukkig goed in de krant, oef! Later die dag zouden we Lara ook voor de allerlaatste keer bezoeken. De begrafenisondernemer had ons gisteren verteld dat moest ik dat willen, ik ze nog steeds op de schoot zou kunnen nemen… En dat was eerlijk gezegd wel iets waar ik naar uitkeek, haar voor de laatste keer vastnemen. De begrafenisonderneemster zorgde ervoor dat we de groetkamer kregen waar een zetel aanwezig was, zodat ik comfortabel kon zitten. Ik tilde ze op en installeerde me in de zetel, de begrafenisonderneemster hielp mee. Na nog wat tetra doeken tussen Lara en mijn schoot te leggen (blijkbaar had ze geen pamper meer aan) knuffelde ik haar een aantal minuutjes. Ik bestudeerde haar ook ondertussen, ze was aan het veranderen… Haar mondje stond ook terug open, net zoals toen in Leuven, al had ze toen haar tongetje er meer uit (net alsof ze ieder moment terug kon beginnen tutten). Na eventjes haar vast te houden, was het tijd om haar in haar kistje te leggen, morgen zou de begrafenis immers zijn. De begrafenisonderneemster vroeg of zij haar in het kistje moesten leggen, of dat we het misschien zelf wouden doen. Dat wou ik dus zelf doen, haar eigenlijk voor de laatste keer onderstoppen. We legde haar met haar hoofdje aan de kant van de maan, symbolisch, zodat het ook in het kistje leek alsof ze er naar toe ging.

We gaven een paar belangrijke spulletjes met Lara mee in haar kistje. Een tijdje geleden, toen ze eigenlijk nog maar pas gestorven was, hadden we toch beslist om het meest geurige aapje aan haar te geven, dat was anders dan hoe we het initieel in gedachten hadden, maar het voelde niet goed om haar haar favoriete aapje te ontzeggen. Mira, de kinderverzorgster van de crèche, had ons tijdens hun laatste groet een zakje met een rozenkwarts steentje gegeven (rozenkwarts staat voor liefde), we moesten dan elk een wens voor Lara uitspreken en het dan bij haar leggen, dat deden we dan ook en dit steentje ging met Lara mee. Bij het steentje zat ook een klein engeltje als sleutelhanger, dit hielden wij als aandenken. Evelyne had ook een tijdje terug de letters van Lara haar naam gehaakt, deze waren ook voor Lara… Het dekentje waar ze al die tijd in Leuven in gelegen had (en mee opgebaard lag), hielden we zelf. Gelukkig kwam het doodskistje zelf met een dekentje, waar ik haar mee onderstopte. We namen nog een laatste haarlokje, eentje dat we deze keer wel in een mooi glazen kokertje konden bewaren (in het ziekenhuis namen we ook een haarlokje, maar ons koesterkoffertje bevatte geen haarkokertje, dus hadden we dit in een zakje bewaard). De begrafenisonderneming had ook enkele handafdrukjes gemaakt en die kregen we ook mee (je kan nooit genoeg handafdrukjes hebben, denk ik dan zo!).

Na dat ik Lara voor de laatste keer onderstopte in het doodskistje en afscheid van haar nam, mochten we even kijken naar de voorbereiding van de begrafenis, ze waren die in het kamertje tegenover de groetruimte namelijk ineen aan het zetten. Alles zag er goed uit en daarna hadden we nog – op veilige afstand – een gesprek met meerdere mensen van de begrafenisonderneming. Ze waren allemaal heel erg aangedaan door het overlijden van Lara. Ze zien niet zo heel veel kindjes die op die leeftijd sterven en dat grijpt dus extra aan. Na het gesprek, toen we terug thuiskwamen, heerste er een enorme rust over mij. Ik had bij alles een goed gevoel.

Ik wil overigens ook nog iets kwijt over hoe we de aanloop naar de begrafenis ervoeren. We waren constant bezig met de begrafenis, uitkiezen van de foto’s en filmpjes, teksten schrijven (buiten Jeroen, want heel toevallig? Net voor dat we te horen kregen dat Lara op sterven lag, had hij zijn tekst geschreven…), de muziek – al kwamen we daar ook vrij snel uit. In de moestuin deed ik ook wel van alles… Er waren ook redelijk wat mensen die vroegen hoe het met ons ging (nu nog steeds wel een paar!). Maar wat mij het meest bijblijft van die hele periode is de opmerkelijke muziek terwijl we naar het funerarium reden. De eerste keer was er: “Highway to hell” op de radio, dan pikten we juist in op “10.000 luchtballonnen van K3 op het moment dat ze: “een lief klein meisje hier ver vandaan” zongen, dat soort momenten toverde echt wel een glimlach op mijn gezicht, dan leek ze echt dicht bij ons en dus niet weg… Maar een kans om echt te beginnen met het rouwproces, dat leek er niet te zijn, dat kwam later…

Ik wil ook jullie heel erg graag bedanken voor jullie steun! Toen ik de blogpost online zette dat Lara op sterven lag, werd hier massaal op gereageerd. Ik kreeg echt enorm veel lieve berichtjes en dat deed deugd! Moest ik mensen niet geantwoord hebben, sorry hiervoor! Dat was niet de bedoeling, maar weet dat het berichtje goed deed! Mensen die ook massaal kaarsjes gebrand hebben, hartelijk dank hiervoor, het deed echt deugd om zoveel mensen te zien meeleven met ons! Ondertussen hebben we ook een massa kaartjes ontvangen, zoveel zelfs dat we ze moeten opstapelen! Ook ontvingen we steunbetuigingen in de vorm van kleine geschenkjes: orchideeën, een doos vol koekjes, aardbeienplantjes (insider knowledge haha), een noveenkaars met Lara haar foto op (van een geheime afzender trouwens!), een beeldje dat verwijst dat ze altijd in ons hart zal zitten en heel wat mooie tekeningen van kindjes, tekeningen waarmee we Lara haar altaartje zullen aankleden. Evelien van Puur fotografie stelde ook voor om een extra canvas cadeau te doen, iets waar we uiteraard geen nee op konden zeggen! Mijn werkgever, Info Support, gaf naast een knuffeltje een enorme donatie aan Metakids, waarvoor echt enorm enorm veel dank!

Om de tekst niet te lang te maken, volgt het vervolg in een andere blogpost.