Begin van het einde

We waren er al een hele tijd over bezig, maar nu staat het ook daadwerkelijk voor de voordeur. Gisteren is het 1 jaar geleden dat Lara haar laatste epilepsieaanval begon, het begin van het einde. Dat het haar laatste epilepsieaanval zou zijn, dat wisten we toen niet, ondanks dat ze de laatste maand wel tekenen gaf dat ze doodop was, zowel figuurlijk als letterlijk… In bad gaan, wat ze anders zo leuk vond, ging niet meer goed, in de namiddag voelde ze zich vaak niet goed, doodop en toch niet kunnen slapen. Maar dat ze echt op haar einde liep, dat hadden wij niet willen zien aankomen. Pasen, de volgende mijlpaal, zou ze toch wel halen zeker? Dat was niet ver af meer, maar wie had dat gedacht, dat ze tegen Pasen al meer dan een week begraven zou zijn… So close, yet so far away…

• 

• 

• 

• 

Ik herinner me nog goed hoe die aanval begon (in het weekend van vrijdag de 13de) en de paniek die ontstond, we hadden het heel weekend al contact met Leuven gehad omdat de epilepsie erger aan het worden was, maar nog tolereerbaar tot die 15 maart toch uitmondde in een echte aanval die niet meer stopte, epilepsia partialis continualis. Het begin van het einde. Aanvankelijk kon ze er nog goed mee om, ze was nog vrolijk, maar verloor gaandeweg weer al haar spierspanning en later ook veel meer… De lockdown was net afgekondigd en we probeerden eerst nog vanuit thuis in samenwerking met Leuven haar anti-epileptica op te drijven, maar de epilepsie had haar helemaal in zijn greep. Beetje bij beetje verloren we haar steeds meer…

Onlangs kregen we nog een onverwacht lief berichtje van de pastorale dienst van het UZ Leuven, ze houden op 29 maart een herdenkingsdienst voor haar die we virtueel kunnen bijwonen. Die week belooft heel erg heftig te worden aangezien we de dag erna ook in Leuven verwacht worden voor het eindgesprek voor het begin van de IVF en ondanks het feit dat we Lara haar grafsteentje eigenlijk al in januari verwacht hadden, geloof ik er sterk in dat deze rond haar sterfdatum geplaatst zal worden. Begin en einde zijn zo helemaal vervlochten met elkaar en eigenlijk vind ik het goed zo. Lara zal altijd een deel van ons uitmaken nu en in de toekomst.

Morgen zou het de laatste dag zijn dat ze thuis was, maar in onze gedachten is ze er elke dag, steeds weer.