Bijna 4 maanden geleden…

Waar begin ik… In die bijna 2 maanden dat ik niet geschreven heb, is er redelijk veel gebeurd. Er was vaderdag, wederom een pijnlijke dag, we hebben onze 11 jaar oude poes Beauty moeten laten inslapen door een hartkwaal, het bracht alles opnieuw naar boven, haar ademhaling was dezelfde als die van Lara op het einde… Beauty was de poes die altijd bij iedereen om aandacht kwam vragen, veel aandacht. Toen Lara pas geboren werd en er mensen haar kwamen bezoeken, gebeurde het meerdere keren dat Beauty met alle aandacht ging lopen. Mensen zeiden dan altijd dat ze zich als een hond gedroeg, ze mochten gewoon over haar buik aaien! Lara had de poezen ook altijd heel graag, ze was er altijd in geïnteresseerd, in het begin moesten we haar nog temperen, omdat ze veel te wild was, maar op het einde wist ze goed dat ze voorzichtig moest zijn met de poezen. Er is een tijd geweest dat Lara het gemiauw van Beauty imiteerde, iedere keer dat Beauty rond paradeerde met een speelgoedmuis miauwde ze kei luid. Lara moet dat fantastisch gevonden hebben, want maanden aan een stuk heeft ze enkel dat geluid gemaakt, ze riep dan luid: auw auw, net hoe Beauty klonk! Beauty wordt gemist, ook daar haar vriendje Cosmo die ons nu heel de tijd stalkt om het zo te zeggen. Nu is het echt stil in huis… Beauty zit nu bij Lara, in Lara haar raket, rond te paraderen met een muis in haar mond, luid mauwend. Het gaat je goed Beauty, ik hoop dat Lara je veel van je favoriete natvoer geeft!

Na het verlies van Beauty ben ik in een soort van crisis beland met hoe het nu juist verder moet met mijn leven qua werk en daar moest ik even alleen door, of toch ik trok mij redelijk hard terug tijdens de crisis. Een ding was wel duidelijk geworden, ik ben niet meer dezelfde persoon als van voor 24 september 2019 en ik moest ontdekken wie die nieuwe persoon juist was. De enige dingen die ik zeker wist waren dat tijd ontzettend kostbaar is en dat ik met mensen wou werken. Dat beide zaken en voornamelijk het eerste punt op dit moment onverenigbaar zijn met mijn huidige job, voelde best pijnlijk aan. Mijn werkgever is altijd super begripvol geweest, altijd goed contact gehad, zelfs tijdens deze zware periode en nu ging het langs mijn kant niet meer. Pijnlijk. Aan de andere kant had ik wel het gevoel helemaal los te zijn gekomen van mijn collega’s… Aangezien ik nu voel dat ik Lara voor alle belangrijke beslissingen een verantwoording verschuldigd ben, kon ik het gewoon niet maken dat er niets zou veranderen, dan zou ik Lara verloochenen.

Een crisis is niet compleet, als je gewoon echt niet weet wat je moet doen. Ik heb gedacht om een verkorte master klinische psychologie terug te gaan doen, mij in te zetten voor een goed doel (maar dat is veelal vrijwilligerswerk), verpleegkunde te gaan studeren en op een kinderafdeling komen te staan. Enfin ja, ik wist niet wat juist dus! Mijn psychologe raadde aan om eens naar een jobcoach te gaan, en dus maakte ik diezelfde dag nog een afspraak. Hulp was nabij dus! Maar toch bleef ik op een teken van Lara wachten, vroeg haar er zelfs expliciet achter en een kwestie van minuten later verscheen gewoon de oplossing in mijn inbox, lesgeven op de hogeschool waar ik afstudeerde, op fietsafstand van thuis. Extra bonuspunt, ze kennen het verhaal van Lara en een aantal van hen waren en zijn nog steeds heel erg betrokken. Ik weet niet of ik nog een duidelijker teken kan krijgen van Lara en dus greep ik de kans met beide handen en zo geschiedde, 21 september start ik een nieuw hoofdstuk als lector op de hogeschool!

Met een nieuw hoofdstuk hoort ook het afsluiten van het hoofdstuk, en dat voelt pijnlijk. Ik heb het gevoel dat ik op dit moment in een emotionele flipperkast zit, waar ik van de ene emotie naar de andere ga (excitement, boosheid, verdriet, schuldgevoel omdat ik doorga met het leven,…), maar dat is goed, het mag, ik omarm het. Er zijn nu best veel momenten waarop ik compleet in gedachten verzonken zit, vaak denk/smeek ik dan: give her back? pretty please? Bij de vele foto’s en filmpjes zou ik ze zo graag uit de foto willen trekken, terug willen kunnen vastpakken, haar ruiken,… Ik zou er alles voor geven… Alles staat hier ook nog alsof ze nog ieder moment kan terugkomen, in haar bedje op onze kamer ligt nog steeds haar slaapzak klaar, de verzorgingstafel, haar badspeeltjes, medicatie,… Het staat allemaal klaar. Moest er ooit iemand zeggen: het was allemaal gewoon een zieke grap, ze was gewoon op vakantie, we zouden geen vragen stellen en haar maar al te graag in huis nemen! Maar helaas tot op heden, blijkt het de bittere realiteit te zijn. De manier waarop ik dit tracht te overleven is trouwens door er vanuit te gaan dat ik ze later terug zie, dat is het enige dat het iets of wat draaglijk maakt.

Hier onder een slideshow van Lara haar plekjes in het kinderdagverblijf. Haar kastje werd ook een herinneringsplekje

Met het afsluiten van het hoofdstuk beleef ik heel wat momenten weer opnieuw, veel momentjes met Lara… Ik weet nog dat exact de week dat ik vermoedde dat ik zwanger was van Lara. Het Roemeens team waar we mee samenwerkte, was net voor een weekje op bezoek op het werk op dat moment en in de avond deden we allerlei activiteiten om het groepsgevoel te versterken. Toen we iets met hen gingen drinken, koos ik voor een mocktail voor de zekerheid… En inderdaad, enkele weken later, vertelde ik hen dat ik zwanger was (wat was ik zenuwachtig haha). Ik wachtte niet tot de eerste 12 weken om waren om het te vertellen, omdat ik mij de eerste weken ongelofelijk misselijk voelde. Nog enkele weken later, herinner ik mij hoe ik regelmatig de pagina op de mynexuz app aan het vernieuwen was, om te kijken of de resultaten van de NIPT nog niet binnen waren. Op het moment dat de resultaten binnenkwamen, waren we net de allereerste release van het product aan het vieren met taart. Het kon niet mooier zijn, want volgens de NIPT was alles ok, we kregen ook de bevestiging dat we een meisje kregen! Wat was ik opgelucht dat die NIPT goed was, ze was gezond! Daarna ook de momenten toen ik zwangerschapsdiabetes bleek te hebben en niet meer deel mocht nemen aan vettige vrijdagen en dat ik mij vaak op het werk moest prikken, voor de bloedsuiker te meten en later ook om insuline te spuiten. Ik herinner mij dat ik vaak ongelofelijk hongerig was, en dat de geur van chinees of pizza het alleen maar erger maakte, terwijl ik daar met mijn afgewogen boterhammetjes zat en nog steeds honger had. Toen ze geboren werd, zijn we een dikke maand voor haar eerste aanval ook met haar naar de bbq op het werk geweest, het voelt zo vreemd allemaal, een heel andere wereld.

Gisteren ben ik voor het eerst sinds Leuven, toen Lara stierf, op bezoek geweest bij Evelyne en Mia, het was een leuk weerzien en ik had in ieder geval niet het gevoel dat er al bijna 4 maanden tussen zat dat we elkaar laatst zagen, in tegendeel eigenlijk. We hebben uiteraard wel nog contact gehouden, maar door corona mocht het uiteraard eerst niet fysiek en toen het wel mocht, gebeurde het een na het ander, dat het voor mij even te veel was. Maar het was dus hoogste tijd om hen nog eens op te zoeken! Mia was net op dat moment bezig met haar kiné oefeningen en heel erg gek, ze begon op zo een manier met haar handje op het tafeltje van haar stoeltje te tikken dat me heel erg aan Lara deed denken. Evelyne zei dat ze dat nog nooit gedaan had… Het deed deugd om hen alle twee nog eens te zien, en net zoals in Leuven dronken we koffie en praatte we over hoe we ons voelde, de ervaringen, hoe het hebben van een doodziek kindje je leven en je persoon compleet veranderd, de onzekerheid over de toekomst,… Het was mooi om Evelyne met Mia om te zien gaan, die bezeten liefde van een mama voor haar kindje. Prachtig! Natuurlijk wou ik dat ik al die dingen nog met Lara kon doen, aan haar kaas teentjes (cheetos noemde wij het, een samentrekking van cheesy toes :)) ruiken/sabbelen bijvoorbeeld, haar voorhoofd ruiken, haar nooit meer loslaten… Maar dat is normaal en ik gun het hen volledig, alle tijd, veel meer tijd dan we met Lara hadden. Die ziektes zijn gewoon te gruwelijk voor woorden.

Voor ik het goed en wel besefte was het Mia’s bedtijd! De tijd vliegt veel te snel (gebruikt hem wel!). Maar dus sinds gisteren heb ik de vele kaartjes ontvangen die jullie Evelyne gestuurd hebben, ik heb ze allemaal gelezen, mijn gemoed in de emotieflipperkast stond toch op sentimenteel, ideaal dus. Terwijl ik ze las, haalde ik mij die laatste week van haar laatste ziekenhuisopname weer boven, de toon was gezet. Dankjewel voor al die hele lieve woorden, de prachtige tekening, de brief en dankjewel voor de mooie ster armband, het deed deugd!