Schrödingers zwaard van Damocles (deel 1)

Van bang afwachten…

Soms gebeuren er dingen waardoor ik het gevoel krijg dat we in een (slechte) tv serie terecht gekomen zijn, eentje met een over the top scenario waarvan mensen zouden zeggen dat het allemaal niet realistisch is, alleen is het dus bittere realiteit voor ons. Net toen mijn vakantie begon (na een jaar echt van ongelofelijk afzien), hadden we de nabespreking van het hele IVF/ICSI traject met PGT-M. Naast de informatie die we verwacht hadden op de raadpleging (aantal embryo’s, welke kwaliteit, genetica was nog niet bekend), volgde er nog iets wat bij ons insloeg als een bom. Tijdens de raadpleging kwamen we er achter dat mijn koperspiraaltje er tijdens de pick-up (de maand ervoor) uitgehaald was. De exacte bewoording weet ik niet meer goed, maar het werd eigenlijk als een fait divers gevraagd of we op de hoogte waren dat de koperspiraal tijdens de pick-up verwijderd werd… Nee dus! De arts gaf onmiddellijk toe dat het volledig zijn fout was, bood ontzettend vaak zijn excuses aan en hoopte dat het zonder gevolgen zou blijven. Hij gaf ondertussen ook nog zijn contactgegevens en wenste in alle mogelijke uitkomsten (zwanger, of niet) op de hoogte gehouden te worden.

Wat volgde waren 2 bange weken, van mijn voornemen om er vanuit te gaan dat het wel goed kwam, kwam er zeker in de eerste week niet veel in huis. Wat er de dag voor die bewuste consultatie gebeurde, baarde mij ook grote zorgen, in die zin van dat ik hoop dat het echt louter toevallig was en geen foreshadowing. De dag voor de raadpleging was hier een onderhoudsman voor de verwarmingsketel die spontaan begon over het feit dat zijn vriendin op dat moment in een abortuskliniek zat. Never ever meegemaakt dat iemand over zoiets spontaan begint te vertellen, maar uitgerekend net op de dag voor de bewuste raadpleging. Kan je geloven dat dit soort freaky dingen te horen krijgen vlak voor je te weten komt dat je mogelijk zwanger bent waar het kan uitdraaien op een zwangerschapsonderbreking behoorlijk beangstigend is? Eenzelfde lot als Lara wensen we het kindje namelijk niet toe, hoe blij we ook zijn dat we Lara gekend hebben.

In die eerste week na de consultatie zocht ik al dingen op over het worst case scenario (25% kans op het worst case scenario)… Ik kan zeggen dat die week ronduit vreselijk was, ik probeerde mij meermaals voor te stellen hoe het zou zijn om op die termijn te bevallen (ja dat is een bevalling op ten vroegste 14 weken, als we pech hebben 17 weken) van een levenloos kindje en het was verschrikkelijk. De leegte voelde ik zo al door het voor te stellen en dan was het nog niet gebeurd… Ik stelde mij onder andere voor hoe de baby tijdens de weeën zou sterven, in mijn gedachten stierf ik steeds een beetje mee, was het niet fysiek dan was het wel emotioneel. Dat het om exact dezelfde ziekte als Lara zou gaan en de manier waarop maakt het echt erg, als we de pech ook nog eens hebben om rond 17 weken te bevallen dan komt het ook nog eens akelig dichtbij Lara haar verjaardag… Hoe het verder zou moeten als het op het worst case scenario zou uitdraaien is een groot raadsel voor ons. Of we het nog een 3rde keer proberen is onzeker, het lijkt haast gedoemd te zijn…

Naar het is echt zo….

13 dagen na de bewuste consultatie verscheen er na 1 minuut een 2de streepje op de zwangerschapstest, het was een dun streepje, maar een streep is een streep. Ik ben zwanger. Ik stond te trillen op mijn benen, wat waren de kansen dat dit zou gebeuren, een arts die vergeet te zeggen dat mijn spiraal verwijderd werd en dan ook nog zwanger in die ene cyclus? Dat verhaal van die onderhoudsmedewerker kwam weer akelig dichtbij en ik wist nog minder wat ik er van moest denken, omdat in het weekend voor de positieve test Lara ook in huis had zitten rondspoken: haar handafdrukje voor moederdag dat ophing via het lintje dat erdoor getrokken was, scheurde en viel op de grond (gelukkig is het handje nog intact), één van haar fotokaders kwam los van de muur en op Steam (gameplatform) moesten we opeens ‘nieuwe’ voorwaarden accepteren, alleen waren die niet nieuw, ze waren van 1 april 2018, de dag dat we verteld hadden dat we zwanger waren van Lara (Pasen viel toen op 1 april) en de uitgerekende datum zou ook voor 1 april zijn… Amper 4 dagen na Lara haar sterfdatum, ook nog eens akelig dichtbij. Ik weet niet goed of ik al deze tekens moet interpreteren als teken van ‘we zijn zwanger’ of een waarschuwing voor wat komen gaat (zoals in de film Interstellar)…

Een half uur later verzamelde ik mijn moed bijeen en belde ik de betrokken arts op om hem het nieuws mee te delen. Hij zou die dag contact opnemen met de juiste mensen (genetica o.a.) en om dit op een goede manier op te volgen, contacteerde hij zelf de ombudsdienst. De eerste echo zou hij zelf uitvoeren, wat wel goed was, want dan kon er nog gepraat worden over het hele voorval. Later die ochtend had ik dan de bloedtest bij de huisarts en op de radio in de wachtzaal waren weer heel toepasselijke liedjes aan het spelen, waardoor ik nog meer opging in de emotie, dus mijn verhaal bij de huisarts was niet echt coherent meer. Ik wist het even niet meer. Later die dag zijn we het Lara ook gaan vertellen aan haar grafje, al wist ze het misschien al, aangezien ze zo heeft zitten rondspoken? Ik moet wel zeggen dat ik dat moment ook best pijnlijk vond, ze had hier nog gewoon moeten zijn… We hadden haar fysiek moeten kunnen zeggen dat ze ‘big sis’ zou worden (als het ons gegund is)…

De eerste dagen na de positieve zwangerschapstest waren wederom heftig met veel gemengde gevoelens, waardoor ik niet zo goed wist wat ik nu juist voelde. Fysiek voelde ik mij wel al zwanger, die buik groeit de 2de keer echt wel harder. Slapen deed ik amper de eerste dagen na die positieve test en ik zocht een manier om mij te herpakken, want op die manier zou ik het niet volhouden en als het kindje gezond was, dan zou het veel stresshormonen binnenkrijgen, wat ook niet echt goed is. Mijn nuchtere kant probeerde dus om het over te nemen. Natuurlijk lukt het niet altijd even goed om het los te laten, maar dat is normaal en de voorbije +- 2 jaar waren al bijzonder heftig, ik vraag mij soms echt af of er een vloek op ons rust. Dat het een heel erg gemengde periode is weerspiegelt zich ook in het feit dat ik zowel bezig ben met een regenboogdekentje* te maken als met een bucketlist. De 2de bucketlist in 2 jaar tijd… Zo zijn we al naar zee gegaan, zou ik in de heel nabije toekomst ook naar de dierentuin willen, naar een kinderboerderij, allemaal zaken die we bij Lara niet hebben gedaan (en spijt van)…

*een regenboogbaby is een baby die na een tragische gebeurtenis geboren wordt, regen + zonneschijn = regenboog