Het is alweer even geleden dat ik iets schreef, ik schrijf namelijk alleen als ik voel dat ik er nood aan heb en vandaag is zo een dag. Nu dat het eindelijk warm geworden is, is het ook in ons leven wat lente geworden. We hebben namelijk de allereerste IVF/ICSI-PGT-M poging erop zitten, of toch de stimulatiefase met bijhorende pick-up. Omdat het voor mij toch wel een intensieve periode geweest is, wil ik jullie wat inkijk geven in dit proces, en ondertussen heb ik het van mij kunnen afschrijven 🙂. Van het start-to-run programma is overigens niets meer in huis gekomen, ofja ik ben er mee gestopt na bijna 8 weken, omdat mijn lichaam de stress niet aankon (had mijn hartslag eens geobserveerd tijdens zo een loopsessie en die zat op 5 min van de 34 minuten na continu in mijn maximale hartslagzone (170-190 per minuut) terwijl ik niet zo hard liep, niet echt gezond dus en ik begon dat ook te merken aan andere zaken (het uitblijven van menstruatie is niet echt handig als je een IVF procedure opstart). Ik zal het dan maar bij fietsen en wandelen houden 🙂.
Ervaring poging
Tijdens de stimulatiefase heb ik gelukkig niet al te veel last gehad, enkel dat mijn buik zodanig opzwol dat ik wel 4 maanden zwanger leek te zijn, maar van de pick-up was ik wel danig onder de indruk. Zo een pick-up is een chirurgische ingreep, dus dan gaat het er al heel wat anders aan toe dan tijdens een gewone controle. Er kwam zoveel op mij af tijdens de ingreep, dat ik mij net een deer caught in the headlights voelde, de hele sfeer die er hing maakte mij instant nerveus. Daar loop je dan, in je ziekenhuiskleedje (en een sok die onderweg op half zeven hing, ja daar dacht ik opeens aan 😂) in een donkere ruimte vol mensen, waarbij het enige bekende gezicht de fertiliteitsarts is die een chirurgische outfit aan heeft waardoor dat het nu ook weer niet zo bekend gezicht was (Jeroen mocht niet aanwezig zijn, corona). Terwijl iedereen zich in een snel tempo voorstelde werd er vaart gemaakt om alles operationeel te krijgen. Er is namelijk een strak schema. Die spuit Decapeptyl (dit triggert de eisprong na ongeveer 36u) had ik immers niet voor niets om 22u 2 dagen geleden moeten zetten.
Ik was al redelijk in sensory overload aan het gaan terwijl ik naar de stoel liep en de mensen zich allemaal voorstelden, maar toen ze ook nog eens met z’n drieën mij aan het klaarmaken waren (steriele dingen aan mijn benen, steriele doek op mijn buik, hartslagmonitor, zuurstofneusbrilletje dat prompt zonder waarschuwing in mijn neus gepropt werd ‘om de longen te ondersteunen’,…) en de fertiliteitsarts tegelijkertijd aan de triple identiteitscheck begon, was het compleet. Het waren nochtans simpele vragen, mijn eigen naam, Jeroen zijn naam en onze beide geboortedata, maar ik moest echt moeite doen om het correct te zeggen. Puur van de zenuwen had ik niet door dat ik mijn eigen geboortemaand als die van Jeroen had gegeven (om te controleren of de dokter goed wakker was kuchkuch en jawel hij had het door 😅😂), wat nog wat extra stress gaf, maar eind goed al goed 😏.
Toen alles klaar was om te beginnen, spoot de anesthesiste iets in via het infuus, waardoor quasi instant mijn zicht troebel werd en als het ware ‘bevroor’, dat was het laatste dat ik mij herinnerde van de hele procedure, het volgende moment werd ik namelijk drie kwartier na de ingreep wakker in een bed, met geen enkele herinnering aan de ingreep, buiten het klaarmaken. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht, aangezien tijdens het gesprek vooraf gezegd was dat je nog bevelen zou kunnen opvolgen en aanspreekbaar zou zijn (je zou het kunnen vergelijken met gehypnotiseerd zijn heb ik mij laten vertellen). Hoe ik het mij herinnerde moet ik toch instant in slaap gevallen zijn, maar dat was niet zo. Toen de arts mij een aantal uur nadien kwam ontslaan, kwam ik er achter dat ik te onrustig was en ze me in een diepere slaap hebben moeten brengen, hij kon zijn werk anders niet doen. Ik heb daar dus echt geen herinneringen van en dat vind ik wel wat beangstigend, wie weet wat ik allemaal gedaan heb tijdens die ingreep 😅! Gelukkig had ik geen nevenwerkingen en na wat extra pijnstilling voelde ik niets meer van de ingreep (buiten dat rechtstaan en wandelen wel wat pijnlijk bleef de eerste dagen) en kon ik dus na het uitslapen van mijn roes naar huis. Mentaal ben ik er toch een hele tijd mee bezig geweest om de hele ervaring te verwerken. Nadien zijn we naar Lara haar grafje gegaan, want mogelijk (eerst afwachten!) was ze op dat moment eigenlijk al grote zus, want de eicellen zouden dan ook al bevrucht worden, ook al worden ze nog niet meteen teruggeplaatst.
Het resultaat
Inmiddels weten we de eerste resultaten wel, maar we zijn er uiteraard nog niet, want het is een vreselijke afvalrace. We zijn gestart met 17 eicellen, waarvan er 16 rijp waren. Van die 16 zijn er uiteindelijk 11 bevrucht geraakt, maar daar stopt het niet, ze moeten nog heel wat groeien en daar loopt het in het begin al heel vaak fout, zeker omdat de embryo’s ingevroren worden en daarvoor moeten ze van goede kwaliteit zijn, anders halen ze de dooi niet (die ook niet voor 100% lukt). En dan is er nog de genetische test (die ongeveer 6 weken in beslag zal nemen). Hoeveel we er uiteindelijk over zullen houden valt nog af te wachten, maar met een 3-tal (wie weet 4) gezonde zal ik al heel blij zijn. Laat ons hopen dat het ons gegund is, dan kan er in juli/augustus een eerste terugplaatsing doorgaan, wat uiteraard ook afwachten is.
Lara - Syndroom van Alpers 