Al 2 maanden geleden…

Gisteren was het 2 maanden geleden dat we ons lief dochtertje Lara haar vleugeltjes zagen en voelden krijgen…. Dat beeld en gevoel staat voor eeuwig op ons netvlies gebrand. 2 maanden later dringt die pijn steeds dieper en dieper door. Het gesprek in Leuven heeft hier echt wel goed aan gedaan (mij toch, Jeroen had dit niet nodig), eindelijk kon er energie gaan naar het vinden voor een plaatsje voor de verschrikkelijke tragedie die we mee maakten. Voor zover dat natuurlijk mogelijk is, want het hoort zo niet te gaan…

Eergisteren had ik geprobeerd om sinds heel erg lang – sinds Lara ziek werd – nog eens contact te maken met collega’s, virtueel samen eten via video call, meerdere mensen tegelijkertijd. Dat het niet het beste idee was, is maar een understatement. Naast het feit dat er enkele nieuwe mensen bij waren die ik niet kende, was het heel erg raar om de mensen terug te zien die ik wel kende. In die 8 maanden dat ik hen niet meer gezien heb, is er heel wat gebeurd – ook nogal een understatement – en die afstand voelde ik (ik vermoed zij ook) enorm. Ik kreeg niet veel gezegd, eigenlijk enkel maar antwoorden op wat vragen (over koetjes en kalfjes, want er werd niets gezegd over Lara), want wat moet je in hemelsnaam zeggen? Zij wisten ook niet wat zeggen, want wederom wat zeg je in zo een situatie? En dus gingen de gesprekken gewoon over koetjes en kalfjes. Ik onderging de gesprekken, luisteren ging heel moeizaam, want naar mate de tijd vorderde belandde ik steeds dieper en dieper in mijn negatieve spiraal. Net zoals Lara op haar aapje tutte, zo begon ik tijdens de video call te haken, in een poging om niet uiteen te vallen… Maar dat was tevergeefs, want even later voegde er zich een collega bij het gesprek die op zijn 6 maanden oude dochtertje moest letten. Toen hij haar liet zien (ik ga er vanuit dat hij niet wist dat ik in de call zat) en ze dan ook nog eens van die lieve baby geluidjes maakte, toen werd alles mij teveel. Ik moest weg, had niet de tegenwoordigheid om de computer uit te zetten, dus terwijl ik naar de de zetel liep om er stilletjes te desintegreren (uit beeld), bleef het geluid maar komen. Uiteindelijk slaagde ik er in om de computer uit te zetten, maar de pijn en het gemis was stevig aanwezig, steviger dan ooit tevoren.

Dat was de eerste keer dat het zo behoorlijk veel pijn deed om een baby’tje te zien, wellicht omdat het al alles van mij vroeg om die gesprekken over koetjes en kalfjes te verdragen. Het voelde aan alsof ze deden dat er niets gebeurd was. Ik weet dat het niet hun bedoeling was, video call – en al zeker wanneer het met meerdere mensen tegelijkertijd is – heeft dat effect nu eenmaal, maar het maakt het er niet minder pijnlijk om. Ik voel wat ik voel en het is al moeilijk genoeg… Dit ga ik in ieder geval niet snel opnieuw proberen.

Over voelen en denken gesproken overigens… Wanneer ik nu terugkijk op het hele ziekteproces van Lara zie ik dit als pure waanzin wat er allemaal gebeurd is op zo een korte tijd. Ergens leek het alsof ik op een dag wakker geworden ben en eens helder naar die hele periode heb kunnen kijken. Dat was de tijdens dat heel ziekteproces niet echt mogelijk, geen mogelijkheid om er over na te denken, gewoon ondergaan. Mijn psychologe zegt dat dit komt door de chronische stress die we tijdens het hele ziekteproces tot nu toe ervaren hebben. Dat niveau van stress zorgt ervoor dat het onmogelijk is om helder na te denken, ze vergeleek het met kinderen die niet kunnen rekenen terwijl ze een woedeaanval hebben. Goed nieuws dus dat na +- 8 maanden chronische stress, het toch weer gezakt is naar een normaal niveau…

Ondertussen hangt het grote canvasdoek van Lara nu ook in de living, het is een heel erg iconische foto in de zin dat je het op meerdere ongelofelijk mooie manieren kunt interpreteren. Ze strekt haar handje op de foto uit, op de ene manier lijkt het net alsof ze je wil aanraken, op de andere manier lijkt het alsof ze je uitzwaait. Dat we uiteindelijk deze foto in het groot hebben, dank ik aan Lara. Want door een samenloop van omstandigheden (Lara? 🙂 ) hebben we een heel andere foto in het grootste formaat. Dus dankjewel Lara, om ons nog eens te laten nadenken over onze foto keuze!

Veel te kort in ons leven, 
nog zoveel liefde dat we je wouden geven.
Voor altijd een engeltje dat over ons waakt,
ons meisje die ons mama en papa maakt.